A minha faxineira. Mijn poetsvrouw in Amsterdam. Velen zijn Braziliaanse poetsvrouwen. Geen idee hoe ze zich redden in de stad, aangezien hun language knowledge ophoudt bij Portugees. En dan de drie woorden Engels en/of Nederlands.
Gelukkig spreek ik Portugees, uit Brazilië. Geleerd aan een grote universiteit aldaar. En handig dat ik van praten houd, dan leer je een taal lekker snel. Dus ik praat wat af met mijn poetsvrouw. Ze komt toevalligerwijs uit dezelfde stad als waar ik gestudeerd heb; we hebben een band. Zij had een winkeltje in een van de duurdere buurten aldaar en werkt zich nu helemaal suf hier in een koud, klein landje ver van die warme, grote stad.
We hebben het over politiek, opvoeden, uiteraard de verschillen tussen daar en hier, en over relaties. Het lijkt wel of ik haar hele levensverhaal ken.
Maar nu is ze terug, want ze is ziek, kanker. Ik ben er wel van geschrokken en moet het nu zonder haar stellen. Wat mis je dan het meest? Dat het huis niet meer schoon is, of de gesprekken?
Brands Online 